Ochrona muraw w kamieniołomie na Miłku
cranberies
Ogromne dziura o długości około 200 metrów z 40-45 metrowymi, pionowymi zboczami, będąca efektem wielowiekowej działalności wydobycia marmuru w Górach Kaczawskich, znajduje się w południowo-środkowej części masywu. Początki tej wyrwy sięgają XIX wieku a kończą się w połowie lat 70. kiedy to zaprzestano wydobycia. Zapoczątkowało to powolną sukcesję leśną, głównie brzozy i wierzby. Pusta, niezalesiona przestrzeń stanowi dużą atrakcję zarówno wizualnie, jak i botanicznie. Dzięki swobodnemu dostępowi promieni słonecznych wykształciła się tutaj cenna murawa kserotermiczna z zespołu Gentiano-Koelerietum pyramidatae z licznymi efektownymi goryczkami a także nawapienny zespół skalnicy trójpalczastej (Saxifrago tridactylites-Poetum compressaae), znany z okolicznych gór i wzgórz. Mimo, że nie jest obszar rezerwatu, również tutaj występuje kilka cennych gatunków m.in. podkolan zielonawy, buławnik mieczolistny, gruszeczki i (podobno) kruszczyk rdzawoczerwony.
 Kamieniołom jest najbardziej zaśmieconą częścią masywu. Graniczy bezpośrednio z zabudowaniami co powoduje, że trafia tu wiele śmieci poczynając od hałd starych opon, poprzez zardzewiałe elementy żelazne, aż po próchniejące meble i tapczany. Oprócz tego rodzaju „ludzkich pamiątek”, w północno-zachodniej części zachowały się resztki dawnych budowli zakładów kamieniarskich, głównie w postaci ceglanych ścian bez dachów i elementów wyposażenia. AKCJA "CZYNNA OCHRONA MURAW W KAMIENIOŁOMIE MIŁEK" Na stronie organizatora, Sudeckiego Towarzystwa Przyrodniczego, możemy przeczytać: |